<<δρυάδες 2004>
11-16 Ιουλίου 2004
Το σεμινάριο <<δρυάδες 2004>> με θέμα: << τελετουργικές αντιστοιχίσεις στο αρχαίο δράμα>> οργανώθηκε από το θεατρικό εργαστήρι των εκπαιδευτικών του Νομού Καρδίτσας σε συνεργασία με το πανελλήνιο δίκτυο για το θέατρο στην εκπαίδευση, την Νομαρχιακή αυτοδιοίκηση Ν. Καρδίτσας, το ΚΠΕ Μουζακίου, τον Δήμο Καρδίτσας, τον Δήμο Ιτάμου και τον Μορφωτικό Σύλλογο Σοφάδων. Οι εργασίες έγιναν στο δασικό χωριό Δρυάδες του Δήμου Ιτάμου στον Ν. Καρδίτσας κοντά στην λίμνη Ν. Πλαστήρα από 11-16 Ιουλίου. Οι συμμετέχοντες έφαγαν ψωμί και αλάτι (παλαιό έθιμο) και ήπιαν τσίπουρο των Αγράφων.
Την έναρξη των εργασιών χαιρέτησε ο Υφυπουργός Παιδείας κ. Σπύρος Ταλιαδούρος ο οποίος εξέφρασε τον θαυμασμό για τη συγκινητική προσπάθεια που γίνετε στο Θ.Ε. των Εκπαιδευτικών για συνεχή επιμόρφωση , έρευνα και αναζήτηση .
Έτσι , είπε, το έργο των εκπαιδευτικών γίνετε πιο ενδιαφέρον για τους ίδιους και για τους μαθητές. Ευχή του ήταν το <<δρυάδες 2004>> να γίνει θεσμός.
Το σεμινάριο του Αρχαίου Δράματος << δρυάδες 2004>> το αφιερώνουμε σ` εκείνη που έλεγε << οι αετοί πετούν πάντα ψηλά>> και ψηλά έβαζε τον πήχη. Το αφιερώνουμε σ` εκείνη που ήταν η αέναη πόρτα για όλους, που το γέλιο της στήριζε τις ελπίδες μας, τα όνειρά μας . Την Βαγγελιώ την Παπαστάθη που θα είναι κοντά μας , μέσα μας έτσι εμείς και θα πραγματοποιούμε τα σημερινά και τα αυριανά σχέδια, τους στόχους που βάλαμε μαζί που είναι πολλοί.
Το περιβάλλον είναι για μας πηγή έμπνευσης γι` αυτό επιλέξαμε τον μαγευτικό τόπο που γίνονταν οι χοροί των δρυάδων. Την γρήγορη προσαρμογή των συμμετεχόντων την πετύχαμε με το εργαστήριο << η φύση με θεατρικό βλέμμα>> που παρουσίασε ο Σπύρος Μπουντούρης . Η εκπαιδευτική προσέγγιση βασιζόταν στην διαπίστωση ότι οι άνθρωποι μαθαίνουν μέσα από την σχέση που αναπτύσσουν με άλλους ανθρώπους και με το περιβάλλον.
Οι διεργασίες του σεμιναρίου γίνονταν σε επιλεγμένες τοποθεσίες που βοηθούσαν στην δημιουργία, όπως στα μαντάνια, στο ποτάμι, στη νεροτριβή, σε ξέφωτα του δάσους, ή κοντά στην λίμνη Ν. Πλαστήρα.
Ο Νίκος Αρμάος, σκηνοθέτης, καθηγητής ΑΠΘ δίδαξε τις <<τελετουργικές αντιστοιχίσεις στο αρχαίο δράμα>> με κείμενα από το << επτά επί Θήβας>>.
Ο <<δάσκαλος >> έδωσε απάντηση στο : << Τι είδους τελετουργίες αντιστοιχούσαν στα αρχαία δρώμενα και πώς οι τελετουργίες αυτές εντάσσονταν στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων εκείνης της εποχής >>.Δεν έδωσε έτοιμες λύσεις και συνταγές. Έλεγε :<< ένα κείμενο έχει μέγεθος>> και το αρχαίο κείμενο έτσι διαβάζετε. Το έργο που επιλέξαμε , είναι έργο στρατηγικής και με στρατηγικό τρόπο πρέπει να εργασθούμε. Λαμβάνοντας υπόψη ότι οι παραστάσεις γινόταν ημέρα και η απόσταση ανάμεσα στους ηθοποιούς και το κοινό ήταν μεγάλη , ότι το κουστούμι του ηθοποιού περιελάμβανε μάσκες, χιτώνες, κοθόρνους κτλ με αποτέλεσμα ο θεατής να βλέπει όχι έναν ηθοποιό , αλλά μια κινούμενη κούκλα. Με βάση λοιπόν τα στοιχεία αυτά κατασκευάσαμε κούκλες με μέσα που οι συμμετέχοντες διάλεξαν (υφάσματα, ξύλα , σχοινιά, φύλλα, κλαδιά, παλαιά ρούχα , καπέλα).Δανείσαμε τη φωνή μας και έτσι ο ηθοποιός έγινε μια προσωπικότητα με δύο εκδοχές: κούκλας και κουκλοπαίκτη . Η παρουσίαση του έργου έγινε στο παλαιό μοναστήρι της Σάικας, παίρνοντας από το Βυζάντιο, την μεγαλοπρέπεια των Βουνών και με τη δύναμη της ψυχής μας έγινε μια αξιοζήλευτη παρουσίαση.
Η Εβίτα Παπασπύρου δασκάλα θεάτρου, ηθοποιός , δίδαξε : << βήμα-βήμα από το κείμενο στην παράσταση>>. Η << δασκάλα>> έβαλε ερωτήματα: γιατί κάνουμε θέατρο; ποια μετάφραση επιλέγουμε; γιατί έχει γράψει το έργο ο συγγραφέας; ποια << η εκ των πραγμάτων σύσταση>>; γιατί είναι αυτή η σκηνή μετά την άλλη; ποια χρήση αντικειμένων γίνεται; τι είδους κινήσεις κάνουν οι ήρωες και πώς αυτές θα αποδοθούν καθαρά, ώστε να φανεί η σημασία τους; ποιο μήνυμα θέλει να περάσει ο συγγραφέας; Η σύνδεση με την πραγματικότητα , πόσο επίκαιρη είναι; Πόσο μας αφορά;
Κείμενα επιλέχθηκαν: από την Ηλέκτρα του Σοφοκλή για τον χορό. Από τους Χοηφόρους του Αισχύλου για τον χορό με τον ήρωα και από τις Ευμενίδες του Αισχύλου για τον χορό με δύο ήρωες . Στο ερώτημα <<γιατί να ανεβάσω τραγωδία>>καταλήξαμε: Στην τραγωδία το κοινό μαθαίνει μέσα από την συνολική εμπειρία. Αυτή η μάθηση , δηλαδή η ακριβής αντίληψη των πραγμάτων αποτελεί και την ηδονή του αρχαίου δράματος. Η μάθηση επομένως <<καθαίρει>>. Είναι σαν να κατανοούμε το ακατανόητο, τα βάσανα απογυμνώνονται από το ατομικό και βρίσκουν την οικουμενικότητά τους και την αιώνια ουσίας τους. Η τραγωδία λοιπόν, αποτελεί το διαλεκτικό πέρασμα από την μάθηση στην ποίηση και συναντά τη μύηση στη γνωστική διαδικασία , κάτι που αποφέρει υψηλή ηδονή στο <<μύστη>>.Η συγκίνηση έχει προοπτική στην τραγωδία και συνδυάζεται με την σκέψη, με την κριτική θεώρηση των όσων γίνονται επί σκηνής.
Συμπερασματικά , η ποιότητα της τραγωδίας συνίσταται:
– στην δύναμη να διεγείρει τα συναισθήματα του κοινού,
– στην <<τακτοποίηση>> του παραλόγου της ζωής .
Τα πρωινά 7-8 π.μ δουλέψαμε με την μέθοδο suzuki χωρικά από τις τραγωδίες.
Ο Αχιλλέας (υπεύθυνος εστιατορίου) με τις νοστιμιές, η κυρία Ουρανία με τις πίτες, οι κάτοικοι που έδιναν λύση σε κάθε πρόβλημά μας καθώς και ο Δήμος Ιτάμου μας έκαναν να νιώσουμε ότι στις κορυφές των Αγράφων η φιλοξενία βγαίνει μέσα από την ψυχή τους.
Οι συμμετέχοντες συλλειτούργησαν για έξι ημέρες και δεν ήθελαν να τελειώσει η διαδικασία.
Έδωσαν όλοι ραντεβού για το<<δρυάδες 2005>>